Amerika per camper 2009

zaterdag 12 september Hoe Amerikaans kan een dag zijn? Heel Amerikaans, zo blijkt vandaag. Beginnend met een bezoekje aan het Visitor center van Scottsbluff Monument, waar we een indruk krijgen van de oude huifkarren, waarmee de pioniers westwaarts trokken, tot de eindeloze vlakten van de prairie. En van een echte lokale rodeo op het platteland van Nebraska tot de avondceremonie, compleet met vlag en volkslied, in Mount Rushmore.

  zondag 13 september Het is vandaag een grauwe dag en in de drizzle, gecombineerd met een zicht van 100 meter, rijden we terug naar de zuidingang van Custer Park. Dit park is bekend om zijn kudde van 1500 bisons en al rijdend over de Wild Life Loop zien we deze dieren inderdaad in grote getale.

 maandag 14 september "Experience Wall Drug". De reclameborden langs de Interstate 90 laten er geen misverstand over bestaan: we gaan richting Wall Drugstore. Al tientallen mijlen van te voren wordt het ons toegeroepen: gratis ijswater en koffie voor 5 cent, all leather goods, food, drinks enzovoorts is verkrijgbaar bij Wall Drugstore in het plaatsje Wall.

dinsdag 15 september Weer een prachtige dag. We heben een flink eind rijden voor de boeg over de Interstate 90 naar het Westen. Muziek aan en karren maar! De weg is ruim en in onze ogen totaal niet druk. Het is wel veel sturen voor Job: het ding gaat niet vanzelf rechtuit en behoeft steeds correcties, iedere oneffenheid in de weg is voor de camper een manier om eigenlijk een andere richting op te willen. We wisselen de snelweg af voor een omweggetje naar Deadwood.

woensdag 16 september  Nog steeds korte-broeken-weer. Hoewel we best wel weten hoe groot dit land is, lijken we dat toch zo nu en dan vergeten, Al rijdende word je er dan weer aan herinnerd, dat plaatsjes zo 30 mijl (oftewel 50 kilometer) uit elkaar liggen en dus minstens een half uur rijden vergen. Zo rijden we deze morgen eerst van Buffalo over de Interstate naar Sheridan. Daar bekijken we de Sheridan Inn, een hotel dat meer dan 100 jaar geleden door de spoorweg is gebouwd en ook nog een aantal jaren in handen is geweest van Buffolo Bill.

donderdag 17 september  Nog steeds zonnig. We beginnen de dag in het Buffalo Bill Historical Center. Een aardig museum, dat aandacht schenkt aan het leven van Buffalo Billl, William Cody. Buffalo Bill maakte ruim een eeuw geleden furore met zijn Wild West Show, waarmee hij o.a. door Europa toerde. Een enorme onderneming, die op het hoogtepunt zo’n 600 mensen en 500 dieren omvatte.

vrijdag 18 september De aarde bubbelt, bruist, sist en kookt onder onze voeten, al voelen wij daar niet veel van bij Old Faithfull, de bekendste geyser van Yellowstone. Zien doen we het wel: overal zien we kleinere en grotere stooomwolken boven de aarde. Samen met nog een paar duizend andere mensen (Yellowstone is populair) wachten we tot Old Faithfull gaat spuiten.

zaterdag 19 september Onze tweede (hele) dag in Yellowstone rijden we van de camping in Fishing Bridge naar de upper loop, naar Norrison in het Noord-Westen. Ook in dit deel van Yellowstone zijn geysers en hete stoombronnen actief. De bekendste is de Steamboatgeyser, de grootste geyser ter wereld. Hij kan tot 90 meter hoog spuiten maar deed dit voor het laatst in 2005.

zondag 20 september Op onze derde dag in Yellowstone kunnen we voelen dat er herfst in de lucht is. De zon schijnt wel maar het is knisperig fris en onze fleecetruien doen goede dienst. We besteden deze dag aan de canyon en de watervallen. Voor Yellowstone-begrippen is dat niet ver: zo’n 15 mijl van onze camping. De tocht voert langs de Yellowstonerivier.

maandag 21 september Adembenemend, zo is de tocht van vandaag te kenschetsen. Na wat nachtvorst kijken we vandaag weer tegen een strakblauwe hemel. Het is – net als gisteren – knisperfris weer, waarbij een trui voor comfort zorgt. Kort na vertrek van onze camping in Yellowstone krijgen we nog een bonus: in de ochtendzon staat daar als een onaantastbare majesteit een mannetjes-elk met groot gewei op een kleine vlakte. Prachtig steekt hij af tegen de omringende naaldbomen, waar hij helaas al snel tussen verdwijnt. Daarna liggen eerst het Yellowstonemeer en daarna de Lewis River sprookjesachtig in de ochtendzon te glinsteren. We rijden verder door een landschap van kalenderplaten naar het naadloos op Yellowstone aansluitende volgende National Park: Grand Teton.  Dit park kenmerkt zich door de hoge spitse bergen (‘tieten’) van het Teton gebergte. Loodrecht rijzen deze bergen op naast het Jackson Lake en het even verderop gelegen lieflijke Jenny Lake. Het is een landschap als uit de

dinsdag 22 september Brr, wat was het koud vannacht. We hadden nachtvorst en met een enkel glas ruit boven je hoofd, ga je dan naar een slaapmuts verlangen. Ook in Jackson, onze eerste, vroege stop, is het nog fris. Jackson was vroeger een pioniersstadje en tegenwoordig een (dure) wintersportplaats. Bijzonder zijn er de vier bogen van hertengeweien op het centrale plein. Verder bestaat het centrum van Jackson vooral uit talloze kunstgalerieen en kledingwinkels, waar ze cowboyhoeden en leren jasjes verkopen. Bij de kunst moet je je levensgrote bronzen beelden van elanden, beren, arenden en indianen voorstellen. De schilderijen geven ongeveer dezelfde taferelen weer. Al met al hebben we het met een goed uur wel bekeken. Daarna voert de route ons via de 89 via Bear Lake naar Salt Lake City. Een prachtige route, die – eigenlijk voor het eerst deze reis – het begrip Indian Summer waar maakt. In het begin kronkelt de weg mee met de Snake River en zien we veel rode en gele bosschages tu

woensdag 23 september Vandaag dus Salt Lake City, de hoofdstad van de Mormonen. Het is hier in Utah weer warmer dan we de laatste dagen gewend waren. We gaan naar Temple Square, waar de tempel van de Mormonen met zijn zes torens kolossaal opdoemt. Niet dat wij die tempel in mogen, want dat is een heiligdom alleen voor de Mormonen. In alle andere gebouwen en de faai aangelegde tuinen zijn we echter meer dan welkom. Overal lopen koppels jonge Mormonen met een gelukzalige blik in hun ogen die bereidwillig hun diensten als gids aanbieden. Als we daar geen gebruik van willen maken is dat echter ook goed. Alles ademt de sfeer van de grote voorgangers Smith en Young, die in de 19e eeuw de leiders van de Mormonen waren. Hoe bewonderenswaardig op zich de bouw van de tempel in die tijd ook geweest is, de volledige onderwerping toen en nu van de Mormonenvolgelingen aan hun leiders gaat ons na een uurtje toch tegen staan. Down Town Salt Lake City valt er echter niet zo heel veel meer te beleve

donderdag 24 september Utah, de staat waar we nu zijn, kan in de zomer bloedheet zijn; nu is het heerlijk weer met een droge warmte. We rijden vandaag de staat voor en groot deel door, van Park City in het Westen tot Moab in het Zuid-Oosten. Het betekent een lange rit door heel verschillende landschappen. De route brengt ons van het welig groene wintersportgebied bij Park City via de Interstates 80 en 15 tot voorbij Provo (ten zuiden van Salt Lake City). Daar gaan we de US 6 rijden richting Price. We rijden er weer tussen de groene bergen door, die soms voor een groot deel zijn bedekt met rood gekleurde bosschages. Een prachtig gezicht. De weg volgt een spoorlijn en kronkelt over en door de bergen. Zoals al vaker deze reis is ook hier het landschap wijds en leeg. Er is niet of nauwelijks bebouwing; alleen electriciteitsdraden verraden mensenbemoeienis. Na Price wordt het landschap woestijnachtig, dat wil zeggen zanderig en rotsig met een beetje begroeiing van taaie plukjes dr

vrijdag 25 september Na een langzame start vanmorgen, hebben we vandaag de dag met prachtig weer doorgebracht in Arches National Park. Weer een National Park en weer heel anders dan de vorige die we hebben gezien. Vorig jaar zijn we hier ook geweest maar we vinden het de moeite waard het weer te bezoeken. Arches is bekend om zijn rode rotsformaties en dan vooral de door erosie uitgesleten arches (bogen). In de zomer is het hier bloedheet (40 graden) en ook nu lopen de temperaturen 's middags flink op. We maken enige korte trails naar de Windows en naar het uitkijkpunt op Delicate Arch. Naar deze Arch kun je ook lopen, maar een tocht van 5 kilomter, met een stijging van 150 meter in de middaghitte zonder schaduw zien we niet zo zitten. We houden het dus op een klim naar het bovenste uitkijkpunt. Wel lopen we aan het eind van de middag nog naar de Landscape Arch, in het Noorden van het park. We zijn net als vorig jaar overweldigd door de grootsheid van de rotsformaties en

zaterdag 26 september De zon staat weer aan een wolkenloos blauwe hemel, al is het vandag wel wat heiig. Er is hier in Moab van alles te doen: je kunt mountainbikes huren, motorfietsen of een jeep. Je kunt mee met jeeptours of met Hummers, raften op de Colorado en met een dinnercruise op een gewone boot mee. Heel verleidelijk allemaal. We zijn echter verzadigd aan indrukken en ervaringen en geloven dat stoer klimmen en klauteren met een gehuurde jeep vandaag niet aan ons is besteed. We besluiten dan ook energie en budget te sparen en gaan 'gewoon' met onze 'Wegbeer' oftewel onze camper naar Canyonsland. Om dit National Park te beschrijven valt niet mee. Het is een woest en leeg gebied, dat vooral bestaat uit de canyons van de Colorado en Green River. Met je gewone auto blijf je boven in dit gebied en heb je uitzicht op de enorme vlaktes en dieptes, bestaande uit rode rotsen. Alleen met een 4-wheeldrive auto kun je op die dieper gelegen vlakte komen. Het is een

Zondag 27 september “Pas op als u zwakke enkels, knieën, heupen of rug hebt, dan wel als u last hebt van uw hart of longen”. Gezien alle waarschuwingen, lijkt de trail die we met een ranger naar het Cliff dwelling in het zuiden van Mesa Verde NP willen maken, een hele onderneming. We wagen het er toch op, al baren de vier ladders die we moeten beklimmen ons nog enige zorgen. Helaas, we kunnen ons niet op een stoere tocht beroemen, want de ‘moeilijkheden’ van de trail gaan niet verder dan een hele steile klim langs zeer smalle treden. Zelfs de ladders blijken uiterst stevig, niet zwiepend en precies in de juiste hoek staand. De trail leidt naar een grote cliff dwelling, waar tot ca. 1300 enige honderden mensen (indianen) hebben gewoond. De woningen zijn in de rotsen gebouwd en bestaan uit 217 kamers. Heel interessant om te zien. We zijn kort na de middag in Mesa Verde NP na ruim drie uur rijden vanuit Moab. Het eerste gedeelte van de route gaat nog door het woestijn- en rotsl

 maandag 28 september “Niet naar beneden kijken”, houden we onszelf vandaag voor, terwijl we in Mesa Verde de 32 ft hoge ladder naar het Balcony House opklimmen. We maken vandaag de tweede, door een ranger begeleide, trail in Mesa Verde NP. Deze gaat naar een ander cliffdwelling, Balcony House, en omvat o.a. deze klim op een 10 meter hoge ladder en een uiterst smal en laag tunneltje, waar je op handen en voeten door moet. O.K., 10 meter is een stuk hoger dan 3 meter maar we hebben ons niet laten kennen en het keurig gehaald! Dat was zeker de moeite waard, want de ranger wist veel te vertellen over de mensen, voorouders van de huidige Pueblo en Hopi-indianen, die hier 700 jaar geleden hebben geleefd en huizen hebben gebouwd onder overhangende gedeeltes van de bergen. Ze vonden er beschutting en water, dat door de poreuze zandsteen naar beneden druppelt. Heel interessant om over zo’n verdwenen beschaving te horen en er restanten van te zien. Na nog de nodige aanvullende informatie

Dinsdag 29 september Vandaag hoeven we zelf geen mijlen te maken, want we gaan met de stoomtrein van Durango naar Silverton. Om het openbaar-vervoer-karakter van de dag compleet te maken, nemen we de (gratis) trolleybus van de camping naar het centrum van Durango. De trein vertrekt om 9.00 uur en brengt ons in drieeneenhalf uur naar het 50 mijl verder en hoger gelegen Silverton. Het is een smalspoorlijn, die rond 1881 is aangelegd in verband met de mijnbouw. De nu nog gebruikte locomotieven zijn sindsdien ononderbroken op deze lijn in gebruik geweest en worden in eigen werkplaats onderhouden. Tegenwoordig is de trein vooral voor toeristen bedoeld. De treinreis voert ons door de kalenderplaten van de Rocky Mountains met in de zon schitterende bomen in herfsttooi. Dit is Indian Summer in volle glorie! Met het klimmen van de trein wordt de begroeiing dunner en verandert het uitzicht steeds een beetje maar het blijft 'een plaatje'. We vervelen ons geen seconde en hebben het

woensdag 30 september We beginnen de dag redelijk vroeg om de stoomtrein uit Durango, waar we gisteren zelf in zaten, over de camping te kunnen zien rijden. Er gaan ’s morgens twee treinen, zodat we dat schouwspel ook twee keer kunnen zien. Daarna gaan we op weg maar doen eerst in Durango boodschappen en tanken benzine. Het weer is vandaag beduidend minder: er hangen flink wat wolken en zo nu en dan valt er wat regen. Veel vervelender is echter de harde wind die er staat. Onze camper is behoorlijk zijwindgevoelig en het vergt van Job dan ook veel oplettendheid om het gevaarte op de lange weg richting Santa Fé steeds in bedwang te houden. Vermoeiende stuurmanskunst al met al. Het is een flink stuk rijden en wederom door een dun bevolkt gebied. Oftewel vele mijlen naar weer een volgend gehucht. We rijden eerst oostwaarts over de US 160 en dan zuidwaarts over de 84. Het is een mooie route, die ons eerst langs de uitlopers van de Rocky Mountains voert en later door en over bergen. Het

donderdag 1 oktober Angstaanjagend rammelt alles in en aan onze camper als we de gravelweg vanaf de ingang van Kasha Katuwe Tent Rocks (ten zuiden van Santa Fé) naar de trails afrijden. Waar zijn we aan begonnen? Keren kan echter op de smalle, hobbelige weg ook niet, zodat er maar één ding opzit: doorrijden. En zo rammelen, hobbelen en knotsen we bijna een half uur om de vijf mijl af te leggen. Niet voor niets zegt de folder, die we bij de ingang hebben gekregen, dat "Recreational Vehicles (wij dus) are not suggested on the gravel accessroad". Onze moeite blijkt echter niet voor niets. Kasha Katuwe laat hoogst ongewone rotsen zien in de voorm van de traditionele Tipi's. Sommige hebben nog een soort hoed op. Ook deze rotsen zijn weer zo gevormd door erosie. We wandelen in goed anderhalf uur de Cave Loop Trail en de Canyon Trail. Vooral de laatste is bijzonder. De wandeling voert door een smalle canyon, waar je heel dicht tussen de rotsen door loopt. Het pad klimt o

vrijdag 2 oktober Na alle natuur vandaag een dagje stad. Vanaf de camping zo'n 8 mijl naar het centrum van Santa Fé, waar we dankzij aanwijzingen van de aardige campingmevrouw en een beetje hulp van Tom-Tom vlakbij de kathedraal kunnen parkeren (9 dollar voor de hele dag). We bekijken in Santa Fé de kathedraal (met kleurige trompe d'oeil beschilderingen), vinden de bijzondere trap met dubbele draai en zonder spijkers, die een anonieme timmerman (de heilige Jozef zelf?) bouwde voor een zustergemeenschap, zien de oudste kerk in de VS en bewonderen de bijzondere architectuur van het Museum of Modern Art. De bouwwijze is hier echt anders en refereert aan de oude pueblo's: bruinrode leem aan de buitenzijde, de buiten de muren uitstekende houten balken en kleine ramen. Santa Fé ademt een heel andere cultuur en sfeer en is echt anders dan andere steden die we hier of in Europa hebben gezien. Het is een gezellige, kleurrijke stad met talloze winkels en galerieen me

 zaterdag 3 oktober Vanmorgen eerst naar het centrum van Taos. Ook weer een hele leuke plaats met een historisch gedeelte met typisch New-Mexico bebouwing. Taos is bekend om zijn kunstenaars en galerieen en daar zijn er inderdaad een heleboel van. We hebben er een tijdje rond gelopen en wilden ook nog naar Taos Pueblo, indianengebied. Eerst stuurde Tom-Tom ons met een flinke omweg naar een dirt-road, die kennelijk naar de achteringang van de pueblo ging. Gezien onze eerdere ervaring met gravelwegen leek dat geen goed plan. Nog een andere weg geprobeerd, die inderdaad naar de officiele ingang leidde maar helaas was de pueblo vandaag voor bezoekers gesloten. We zagen wel allerlei auto's met indianenen naar en in het dorpje rijden, dus kennelijk was er een besloten bijeenkomst. Zonder pueblobezoek zijn we doorgereden via de US 64 richting Colorado. Een prachtige rit door en over de met naaldbomen begroeide bergen. Je kunt zien dat we al wat verder in de tijd zijn, want het eiken

zondag 4 oktober  Als Nederlanders kunnen we ons niet voorstellen dat het begin oktober vrieskoud kan zijn. Winterspullen lijken dan overdreven. Nou, dat hebben we geweten. We zijn vandaag met de tandradbaan mee geweest naar Pikes Peak. Dat betekent ruim 7500 feet omhoog naar 14100 feet. Naarmate we hoger komen, maken we ons ongeruster over de temperatuur die we boven zullen aantreffen. Al die mensen om ons heen hebben toch niet voor niets handschoenen aan en mutsen op? Onze ongerustheid is niet onterecht, want boven blijkt het niet alleen flink te waaien, de temperatuur is er niet hoger dan 14 graden Fahrenheit, oftewel 10 graden Celsius onder nul! Je kijkt er wel ver weg, ondanks de bewolking. In de zomer (d.w.z. van begin juli tot half augustus) is het er minder koud en lokt het meer om van het weidse uitzicht te genieten. Nu houden we het na een rondje op het platform in onze vier laagjes kledij met onze fleecetruien als bovenste, voor gezien. Warme chocolademelk (maar

 maandag 5 oktober Dit is onze laatste dag met de camper en het lijkt erop dat met het einde van deze rondreis er ook een einde is gekomen aan wekenlang mooi weer met een blauwe lucht. In de morgen ziet het weer er nog goed uit en wij halen nog zo veel mogelijk uit de dag. We rijden door Old Colorado Springs, dat er uit ziet als een MainStreet van de plaatjes met zijn oude houten huizen met trappetjes en porches en wat winkels. Eigenlijk leuker dan Manitou Springs, vinden wij. Daarna bezoeken we nog Garden of the Gods. Dit is een stuk natuur met grote rode rotsen, vlakbij Colorado Springs. Het is eigenlijk een stadspark en is in 1909 geschonken aan de stad Colorado Springs door de kinderen van een spoorwegeigenaar. Die had het gebied van 480 acres dertig jaar eerder gekocht voor zo'n 11.000 dollar en vond dat het nooit mocht worden bebouwd en open moest blijven voor het publiek. Iets soortgelijks kwamen we bij de Grand Tetons oook al tegen. Daar kocht de familie Rockefeller in

dinsdag 6 oktober Na onze camper netjes van binnen schoongemaakt te hebben en nog te hebben volgeladen met gas en benzine, leveren we ons onderkomen van deze vier weken even na 10.00 uur in. We worden goedgekeurd en zelfs het putje in de voorruit door een steentje wordt zonder commentaar geaccepteerd. We rekenen de extra mijlen af en worden dan naar Denver Airport gebracht. Daar huren we bij Alamo een auto voor de komende twee dagen en rijden naar ons hotel Red Lion. De middag brengen we door in Down Town Denver. De stad is erg uitgestrekt, waardoor we wel een auto nodig hebben om ergens te komen. We lopen de autovrije 16st Street en voelen de sfeer van Larimer Square, een oud stukje Denver. Tijd voor een terugblik op deze vier weken. We hebben ruim 3600 mijl gereden en heel veel gezien. We zagen heuvels, bergen en rotsen, meren en bossen, prairies en woestijnen. We reden door 7 staten: Colorado, Nebraska, South Dakota, Wyoming, een heel klein stuke Idaho, Utah, New Mexico en

woensdag 7 oktober We brengen de dag door in Denver en Golden. Denver noemt zichzelf de city-a-mile-high, omdat ze meer dan 1500 meter boven de zeespiegel ligt. Dat zie je overigens niet, want de stad zelf oogt vrijwel vlak, met overwegend laagbouw. Alleen het zakencentrum kent een aantal wolkenkrabbers. De stad lijkt des te vlakker, omdat vlak erachter als uit het niets de Rocky Mountains oprijzen. Het effect is bijzonder: je ziet de hoogbouw en daarachter de met sneeuw bedekte toppen van de Rockies. ’s Morgens bezoeken we het Molly Brown House. Het is het zo origineel mogelijk ingerichte huis van Molly (Maggy) Brown. Zij was een eigengereide dame van arme afkomst, die rijk was getrouwd (en gescheiden). Haar frustratie was dat ze, ondanks haar rijkdom en de feesten die ze gaf, niet werd geaccepteerd in de hogere kringen van het Denver van een eeuw geleden. Dat veranderde zeer door haar rol bij de ramp met de Titanic. Volgens de overlevering zorgde ze ervoor dat ‘haar’ reddingssloe

donderdag 8 oktober Deze dag gaat grotendeels op aan de reis van Denver naar New York. Een taxirunner brengt ons voor 40 dollar naar ons hotel Eastgate Tower suites aan 39st street/2nd Avenue. Daarna haasten we ons per subway naar Times Square. Geen onverdeeld genoegen, want ten eerste worden we met een van de metrokaarten opgelicht, dat wil zeggen iemand heeft kennelijk razendsnel het net gekochte kaartje bij de automaat verwisseld voor een waardeloos kaartje. Dag 8 dollar voor 4 ritten. Erger vinden we het nog dat de andere kaart met 4 ritten enige malen weigert, zodat we daar uiteindelijk ook maar drie ritten mee kunnen doen. Slechte beurt voor het Subwaysysteem! Met onze eerder gekochte New Yorkpassen regelen we op Times Square een tour met de avondbus. Een leuke rit, die zo’n 2,5 uur duurt en niet alleen langs de grote, kleurige lichtreklames van Times Square gaat maar door de verschillende wijken naar het zuiden van Manhattan voert en dan over de Manhattanbrug naar Brooklyn

vrijdag 9 oktober ‘I ‘m proud to be an American’. We hebben het deze reis diverse malen gehoord en vandaag is ons de betekenis van die zin weer een beetje meer duidelijk geworden. Deze dag staat vooral in het teken van een bezoek aan het Vrijheidsbeeld en Elliseiland, het eiland waar tussen 1892 en 1924 zo’n 12 miljoen immigranten voor het eerst voet aan land in Amerika zetten. We rijden met de hop on/hop off bus naar Battery Park. Daar ondergaan we veiligheidsmaatregelen als op een vliegveld en varen dan met de ferry naar het eiland van het Vrijheidsbeeld. Daar heb je niet alleen goed zicht op het enorme beeld maar ook op de machtige skyline van Manhattan. Daarna brengt de ferry ons naar Ellis eiland. In een rangertour wordt ons verteld hoe de immigranten per schip aankwamen en dan met kleine bootjes naar Ellis-eiland werden gevaren. D.w.z. de mensen, die goedkoop reisden; de immigratie van de eerste- en tweedeklaspassagiers werd al aan boord geregeld! In lange rijen werden de me

zaterdag 10 oktober We wandelen naar het Empire State building in de 34e straat. Van ons hotel vier straten ‘down’ dus en dan enige avenues naar het westen. Onze New York pas geeft gratis toegang maar dat betekent nog niet dat we zomaar binnen zijn. De veiligheidscontroles zijn er net zo streng als op een vliegveld, dus riemen en sieraden af en alle tassen en jassen in een bakje door een stralingskast. Het gebouw is rijkelijk voorzien van marmer en via glimlachende dames en snelle liften komen we op de 89e verdieping. Daar heb je een fantastisch uitzicht over de stad en nog veel verder weg. Het waait er wel flink. Eenmaal weer beneden wandelen we via 6th Avenue naar Times Square. Daar nemen we de hop on/hop off bus uptown. Vandaag mogen we via onze New York pas die bus nog gebruiken. Het levert weer een leuke rit op langs Broadway, de opera, Westkant van Central Park, Harlem, en Oostkant van Central Park. Na afloop van de rit wandelen we van Times Square meer dan twintig bl

zondag 11 oktober We doen het iets rustiger aan, ontbijten op ons gemak in onze suite maar zijn weer voor elven op Fifth Avenue. We amuseren ons zeer in de mooie boekwinkel Barnes en Nobles en nemen vervolgens ruim op tijd een plaatsje in langs dranghekken. Vandaag is namelijk de Parade van Spaanstaligen. In de zijstraten stellen de groepen zich al op en om 12.00 uur gaat de stoet van start, bij de 46e straat. Het blijkt een eindeloze stoet van eerst allerlei hoogwaardigheidsbekleders en personeelsgroepjes (oa. De Spaanstalige politie, brandweer, vuilnisophalers) en later praalwagens en nog later groepen prachtig aangeklede mensen, die muziek maken en dansen. De optocht eindigt bij de 72ste straat bij Central Park. Het evenement blijkt de hele middag in beslag te nemen, want ieder Spaanstalig land heeft wel een vereniging in New York, zo lijkt het. En dus komen er groepen langs van Argentijnse afkomst, Bilivianen, Chilenen, Mexicanen en nog veel meer. Na enige uren vinden we

maandag  12 oktober We hebben geen zin en tijd meer om deze ochtend de straat op te gaan, dus ontbijten we op ons gemak, kijken onze bagage nogmaals na en wandelen dan met onze drie tassen en twee rugzakken (na de niet geheel accurate aanwijzingen van de hotelportier) naar de hoofdingang van Grand Central. Daar gaan ieder half uur shuttles naar JFK en LGA. Voor 12 dollar p.p. brengt de bus ons in minder dan een half uur rechtstreeks naar La Guardia Airport. Daar zijn we ruim op tijd voor onze vlucht naar Washinton, zo denken we. Gelukkig zijn we zo vroeg, want de vlucht naar Washington blijkt ernstige vertraging te hebben, waardoor we onze aansluiting naar Amsterdam niet kunnen halen. Een eerdere vlucht is helaas al vol maar een aardige grondstewardess boekt ons over naar Chicago (een tijdzone terug N.B.) en daarvandaan op een aansluitende vlucht naar Amsterdam. Zo geschiedt en geheel volgens schema landen we dinsdagmorgen om 9.00 uur op Schiphol.